آیا هرگز بطور کامل از تروما بهبود می یابیم؟

توضیحات

:::

دسته: یادداشت |

منتشر شده در چهارشنبه, 07 شهریور 1403 10:27 |

بازدید: 24 |

Print

درک اینکه بهبودی از تروما خطی نیست می تواند به خود دلسوزی کمک کند.
نوشته شده؛ ۲۶ژوئن ۲۰۲۴
نکات کلیدی:
۱) بهبودی به معنای تغییر وضعیت به گونه ای نیست که انگار اتفاق ها هرگز رخ نداده اند، بلکه آموختن چگونگی مدیریت اثرات منتج از آن اتفاقات است.
۲) بهبودی از تروما یک فرآیند خطی نیست. بلکه اغلب با نشیب و فرازها، پیشرفت و پس رفت ها شناخته می شود.
۳) بهبودی امکان پذیر است. با اولویت بندی خود مراقبتی و پرورش خود دلسوزی می توانید سفر را آغاز کنید.
آنا در دفترم گریست و گفت«آیا هرگز بر این مشکل غلبه می کنم؟». او سال ها با پیآمد یک کودکی ترومایی شناخته شده با غفلت و بدرفتاری احساسی والدین الکلی خودش گلاویز بود. آنا علی رغم سال ها درمان و درون اندیشی هنوز از خاطرات تلخ گذشته خود فارغ نشده و برای رهائی از چنگال تروما در کشمکش بود.
برای هر گامی به جلو، لحظات تردید و نومیدی وجود داشتند. محرک ها، یادآوری کننده های گذشته ترومایی او  برای تهدید پیشرفت هایش در  هر گوشه ای کمین کرده بودند.
سفر آنا با نشیب و فرازها ، لحظات شفافیت و بصیرت عمیقی که با دوره های تحول احساسی شدید دنبال می شدند شناخته می شد. در حین این لحظات افسردگی و دلتنگی او برای بخاطر آوردن پیشرفت خود بجای نگرانی از اینکه هرگز بهبود نمی یابد در کشمکش بود.
آسیب روحی ناشی از ترومای خانوادگی کودکی می تواند بر روی روان، شکل گیری مجدد حس شخصیت، روابط و حتی نگرش مان نسبت به دنیا اثرات طولانی مدت بگذارد. اثر تروما عمیق و گسترده است که در علائم بیشماری از جمله اضطراب، افسردگی، فلاش بک ها و بی حسی احساسی بروز می کند. برای یک بازمانده تروما، دنیای پیرامون ما تهدید کننده، غیر ایمن و غیرقابل اعتماد می شود.
اثرات تروما می توانند پس از گذشت رویداد اولیه به مدت طولانی ادامه داشته باشند. ترومای مرکب(پیچیده) که ناشی از قرار گرفتن طولانی مدت و مکرر در معرض اتفاقات ترومایی است می تواند منجر به شکل گیری الگوهای مقابله‌ای ناهنجار ریشه دار مانند مشکلاتی در ارتباط با روابط بین فردی، شرمساری و یک حس شخصیت ضعیف گردد. این الگوهای ریشه دار می تواند موانع مهمی در مسیر بهبود بوجود آورند که مستلزم پشتیبانی مداوم و مداخله برای رفع و درمان است.
برای خیلی از ما، احساسات ترومایی بخش دایمی از زندگی هایمان هستند موقعی که کمترین انتظار را داریم بروز می کنند. خیلی اوقات، لحظه ای که نشانه ای از هر چیز یادآوری کننده احساسات بیچارگی و نومیدی دوران کودکی خودمان را حس می کنیم این احساسات سیل گونه برمی گردند. این فعالیت مجدد واکنش طبیعی جنگ یا گریز بدن مان را برمی انگیزاند: این واکنش برای نجات ما از خطر درک شده نهانی مقادیر عظیمی هورمون های استرس ساطع می کند. هر قدر که دوست داشته باشیم بهبود یابیم و در این ارتباط تلاش کنیم، تروما بهبود نمی یابد. در حقیقت هرگز بطور واقعی بر آن فائق نمی شویم: ذهن و بدن ما فراموش نمی کنند.
خیلی‌ها که با ترومای کودکی بزرگ می شوند هرگز ترومای تهدید کننده زندگی و استرس عادی را از هم متمایز نمی کنند. در نتیجه، هر چیزی که تروما را به یادمان می آورد می تواند  حداقل برای مغز مان تهدید کننده زندگی احساس شود. موزیک تعطیلات، تولدهای مهم یا جشن های یادبود سالیانه، بوی آشنای اقیانوس یا عطر خاصی و در واقع هر تعداد محرک های کوچک می توانند آن واکنش تروما را در ما فعال کنند و مغزهایمان را دوباره به مغز کودک خردسالی برگردانند که در حال غلبه بر محیط استرس زای خودش هست. این تجارب همه بخش نرمالی از بهبود هستند.
از برخی عوارض تروما بهبود می یابیم، ولی مدیریت و چگونگی فائق آمدن بر سایر عوارض آن را می آموزیم. منظور از بهبود تغییر وضعیت به گونه ای نیست که گویی اتفاقات هرگز رخ نداده اند، بلکه آموختن چگونگی مدیریت و غلبه بر احساسات و حس های پس از اتفاقات است. امکان دارد هرگز  مرتبط ساختن بوی اقیانوس یا یک عطر خاص را با یک خاطره منفی متوقف نکنیم، اما می آموزیم که چگونه اثرات و احساسات همراه با آن خاطره را مدیریت کنیم. بهبود به معنای آن نیست که دیگر احساسات منفی را حس نمی کنید‌. بلکه بدان معنا است که آنها را در زمان مقتضی احساس می کنید، اما بدون از ماندن طولانی مدت در حالت غیر عادی، قادرید به حالت عادی برگردید. بهبود یعنی اینکه دیگر احساس بی پایان واکنش فعال سازی را ندارید. حتی اگر نگران و مضطرب باشید، می دانید که سالم خواهید بود.
بهبودی از تروما یک فرآیند خطی نیست. اغلب با نشیب و فرازها، پیشرفت و پس رفت ها شناخته می شود. روزی بیدار نمی شوید که همه درد رفع شده باشد. خیلی مشابه با کسانی که بهبودی از یک استخوان شکسته را تجربه کرده اند، روزهایی درد ها و رنج های احساسی اتفاقی را احساس می کنید و زخم ها می توانند دوباره جراحت کنند.امکان دارد که پس از دوره های تحول احساسی شدید، لحظات بصیرت و شفافیت عمیق وجود داشته باشند. محرک ها و یادآوری کننده های تروما که واکنش های احساسی قوی را  تحریک می کنند می توانند در هر گوشه‌ای کمین کرده، قربانیان را غافلگیر کنند و آنها را بصورت مارپیچی به اعماق دره نومیدی برگردانند. مع الوصف برای ادامه پروسه بهبود و درمان خود ابزارهایی در دسترس دارید.
برای خیلی از بازماندگان، مسیر بهبود با پذیرش واقعیت تجارب خودشان و اجازه دادن به خویشتن برای احساس رنج کامل احساسات همراه با تروما آغاز می شود. این فرآیند پذیرش و تصدیق زمینه را برای بهبود مهیا می سازد، بازماندگان را برای بدست گرفتن مجدد کنترل زندگی هایشان  و نوشتن دوباره روایت ترومای خودشان توانمند می سازد. طول زمان سپری شده بر روی مسیر بهبود به بازمانده، سطح خودآگاهی او  و هریک از ابزارهای قابل دسترسی که در امتداد مسیر باید کمک کنند بستگی دارد.
  علی رغم چالش ها، بهبودی از تروما امکان پذیر است. آن یک سفر خود اکتشافی، قابلیت انعطاف و دگرگونی است. بازماندگان در امتداد مسیر می آموزند که خود دلسوزی و خود مراقبتی شان را بهبود دهند، بهزیستی خودشان را در اولویت قرار دهند و ارزش و شأن ذاتی شان را محترم بشمارند. بهبودی راجع به استرداد مجدد قدرت و عاملیت فرد، اجتناب از تعریف شدن بوسیله گذشته یا محدود شدگی با محدودیت های تروما است. راجع به در آغوش کشیدن پرمایگی زندگی با همه خوشی ها و غم و اندوه های آن  و یافتن معنا و مقصود از تجارب خودتان هست.
اگر حین سفر بهبود خودتان هر گونه احساسات ناخوشایندی را تجربه می کنید، از درمانگر متخصص در زمینه ترومای خانوادگی در خواست کمک کنید.
منبع؛ https://www.psychologytoday.com
ترجمه و تلخیص:غریب واحدی پور

افسردگی

بهبودی

بهزیستی

ترومای خانوادگی

خود دلسوزی