هنوز این سخن زیبای استادکه می گفت:”درقدیم بر نیروی کار فشاربدنی اعمال می شد ولی امروز علاوه بر آن استرس و فشارروحی و فکری هم افزوده شده است.”از خاطرم محو نشده بود که مفتخر به همسفری با همکاری از شرکت ملی حفاری نفت گردیدم.
 اوتجربه۱۳ساله کار بر روی دکل های حفاری را در رزومه خود داشت,لذا در جواب سؤالم برای تشریح وضعیت کاری خودگفتند:”…به قول دوستان,حفاری و نفت از بیرون دیگران و از درون خودمان را آتش زده است.رئیس دکل مسؤلیت ۱۲۰میلیارد تومان تجهیز و حفظ جان پرسنل را دارد.هر لحظه کار ارزش دارد.کار پس از شروع,تحت هیچ شرایطی قابل توقف نیست.پرسنل اقماری مشغول بکار بر روی دکل هاحتی در بدترین شرایط ویا حوادث تلخ برای خانواده امکان مرخصی و ترک محل کار را ندارند،مگر اینکه در وضعیت بسیار اضطراری  جایگزین فرد که در نوبت مقابل او  ودر استراحت است.داوطلبانه جای او را بگیرد.
بعنوان نمونه پای همسرم مدتی قبل شکست.ولی  برای سرکشی و درمان او حتی محل کار را نتوانستم ترک کنم.
 
ایشان افزودند حفار و کمک حفار در بدترین شرایط که گاهی احتمال آتش سوزی چاه هم وجود دارد حق ترک محل را تا سرحد جان خود ندارند. هر گونه سهل انگاری نیز برای تمام عوامل متناسب با سمت سازمانی عواقب سنگینی به همراه خواهد داشت .بطوریکه در حادثه ای کارگری از ناحیه انگشت صدمه دید که متولی کاربا وجود سپردن امور به جانشین خودش تا مدت ها بواسطه آن محاکمه می شد.
به حوادث تلخ و آتش سوزی دکلی که عده ای بطرز وحشتناکی جان باختند نیز اشاره کردند.بطریقی که واقعا” انسان را متأثر می کرد.
از اینرو به استنادسخن استاد به او گفتم :”راستی که شما نیز همانند خیل عظیم کارکنان نفت در حوزه های عملیاتی فشارهای روحی و جسمی ناشی از کار را توأم با همدیگر متحمل می شوید .تا حدی که تمام حقوق و پاداشتان شاید فقط تاوان بخش ناچیزی از این عوارض پر هزینه باشد.”
بدیهی است که این همه تاوان ملی نگهداشتن نفت است که در عصری دلیر مردان وطن تاوانی بس سنگین تر به بهای تمام هستی خود برای ملی شدن آن پرداختند.
بگذارم و بگذرم که هنگام خداحافظی با لبخندی بر لب گفت :”البته ،اقماری گذشته از معایب بیشمار مزیت خوبی هم دارد و آن این است که شما در بسیاری از شهرها همکار دارید.”
 
29اسفند روز ملی شدن صنعت نفت بر جهادگران عرصه صنعت مبارکباد