دیوید کیپ لینگ که پیری را در دانشگاه کاردیف مطالعه می کند گفت,"هدف از جوان سازی بافت انسان باید برداشتن سلول های پیر باشد,یا بطریق دیگری جبران اثرات زیان باری باشد که سلول های پیر بر روی بافت ها و اندام ها دارند.اگر چه این تحقیقی وسوسه انگیز است,بایستی بخاطر داشت که موش ها مردان کوچک نیستند,بطور ویژه با ملاحظه اولیگومرهای آنها این نکته مبهم باقی می ماند که آیا یک فعال سازی مجدد اولیگومر مشابه در انسان های سالخورده به برداشتن سلول های پیر منتهی می شود."

لاین کاکس یک بیوشیمیست در دانشگاه آکسفورد گفت,"پژوهش بیش از اندازه مهم بود و دلیل اصولی ارائه می دهد که درمان کوتاه مدت برای احیای اولیگومر در بزرگسالانی که قبلا" پسگرایی بافت مربوط به سن از خود نشان می دادند می تواند بافت های پیر را جوان و عملکرد فیزیولوژیکی را احیاء کند."

دپین هو گفت ,هیچ کدام از موش های هاروارد پس از معالجه سرطان نگرفتند.تیم اکنون در حال بررسی آن است که آیا زمان عمر موش ها را افزایش می دهد یا آنها را قادر می سازد که در سن پیری زندگی سالم تری داشته باشند.

تام کرک وود مدیر مؤسسه پیری و سلامتی در دانشگاه نیوکاستل گفت,"سؤال کلیدی این است که برای درمان های انسان در مقابل بیماری های مربوط به پیری این کشف چه معنایی ممکن است داشته باشد؟در حالیکه برخی دلایل مبنی بر اینکه فرسایش اولیگومر در آسیب های انسانی مربوط به سن سهیم است وجود دارد,آن تنها عامل و یا علت برجسته نیست,چون در موش های مهندسی شده فاقد اولیگومرهم این آسیب ها وجود دارند .بعلاوه نگرانی که تاکنون هم وجود دارد این است که فعال سازی مجدد اولیگومر نشانه ای از اکثر سرطان های انسانی است.

(Source:The Guardian)

ترجمه و تلخیص:غریب واحدی پور