ده رفتار اضطرابی که می توانند واکنش های ترومایی باشند

توضیحات

:::

دسته: اجتماعی |

منتشر شده در چهارشنبه, 18 ارديبهشت 1404 12:32 |

بازدید: 262 |

Print

۷) عذر خواهی مداوم، حتی برای خطاهایی که تقصیر شما نیستند.
پست شده؛ ۱۴ ماه مه سال ۲۰۲۲
نکات کلیدی:
۱) نگاه کردن به رفتارهای اضطرابی از میان لنزهای آگاه به تروما به ما یاد می دهد که معمولاً دلیلی برای آنها وجود دارد.
۲) رسیدن به درک و فهمی از رفتارهای اضطرابی خودمان می تواند به ما نشان دهد که هیچ مشکلی نداریم.
۳) آموختن برای شخصی نگرفتن ویژگی ها می تواند به ما کمک کند تا عزیزان خودمان با ویژگی های مشابه را درک کنیم.
۴) داشتن چند مورد از این رفتارها نرمال است، اما اگر به خیلی از آنها مربوط هستید، ممکن است نشان دهنده اضطراب باشد.
همه افراد رفتارهای عجیب و غریب دارند. گاهی اوقات آنها برای خود ما اصلاً عجیب نیستند، با این وجود ممکن است برای یک ناظر خارجی عجیب و غیرعادی باشند. در حالیکه خیلی از رفتارها مقتضی، سالم و انسانی هستند، اما گاهی اوقات می توانند ناشی از اضطراب باشند.
برخی ویژگی های کلیشه ای اضطراب شامل ناآرامی، ترس از صحبت در جمع یا ترس از حضور در میان جمع هستند. اما خیلی از اشکال اضطراب اینگونه آشکار نیستند، شبیه کسانی که واقعاً حضور در جمع را ترجیح می دهند، با این وجود از ملاقات برای قهوه خوری تک به تک هراسان هستند.
صرفنظر از سطح آشکاری، خیلی از رفتارهای اضطرابی ممکن است مرتبط با برخی تجارب ترومای کودکی باشند. نتیجه تحقیق رابطه بین تروما و خیلی از نشانه های اضطراب را اثبات کرده است، یعنی اینکه تجارب ما در کودکی و ماورای آن اغلب منجر به جلوه های رفتاری بارزی در بزرگسالی می شوند.
ترس از مورد قضاوت یا ارزیابی منفی قرار گرفتن به روش های خیلی متفاوتی آشکار می شود. خیلی از بازماندگان ترومای کودکی از قرار گرفتن در موقعیتی که قادر به فرار نباشند، همانند حضور دیگران در خانه هایشان یا فضاهای ایمن می ترسند، چنین ترسی می تواند به انبوهی از رفتارهای اجتنابی منجر گردد. «مغز تروما» می خواهد که از هر تجربه تداعی کننده زمان ناتوانی  برای فرار از رنج و ناراحتی در گذشته اجتناب کنیم.
این واکنش ها در حوزه های خیلی متفاوت زندگی یک شخص نمایان می شوند. در حالیکه خیلی از آنها توسط کسانی که تروما نداشته اند تجربه می شوند و می توانند به روش های دیگر شرح داده شوند، اما ده مورد ذیل برخی از عمومی ترین واکنش های اضطرابی هستند که خودم در زندگی شخصی و نیز تجربه درمانی ام می بینم.
۱) جواب ندادن به تلفن یا اجتناب از انجام مکالمات
این یکی ممکن است آشکار بنظر برسد و در حلقه اجتماعی  دهه هفتادی ام، حتی بصورت عجیب دیده نمی شود. برای کسی که اضطراب اجتماعی ندارد، جواب دادن به تلفن امکان دارد مشابه کاری ساده باشد و اجتناب از آن فقط ناشی از تنبلی باشد.
لکن، آنچه که این رفتار را از تنبلی یا اجتناب نرمال جدا می کند، این است که در فرد دارای تاریخچه تروما به فوران ناگهانی شدید و کوتاه مدت آدرنالین یا کورتیزول منجر می گردد. در حالیکه سفارش غذای بیرون بر یا تأیید لیست خوار و بار با یک شریک زندگی می تواند تجربه ای خنثی باشد، لکن جواب دادن به یک مکالمه غیر منتظره القاء کننده ترس از منجر شدن به گفتگویی دشوار و آزاردهنده است. این یادآور احساسات گیر افتادن، توسط والدین یا مراقبین  در موقعیت دشوار و آزار دهنده ای بدون از وجود هیچ راه خروجی قرار گرفتن  یا تجاوز به حریم شخصی و مرزهای ما است.
۲) خاموش یا ساکت شدن در حین اتفاقات گروهی یا در موقعیت های اجتماعی
اگرچه این رفتار گاهی اوقات مشابه اضطراب اجتماعی آشکار است. اما خیلی از اشکال اضطراب اجتماعی می توانند نتیجه بزرگ شدن در یک محیط آشفته باشند، جائی که سیستم عصبی ما بطور مداوم از تنظیم و کنترل خارج می شد یا همواره مجبور به آماده شدن برای مراقبت از فرد دیگری یا مهیا برای یک ستیز و کشمکش کلامی بودیم.
در نتیجه، گاهی اوقات بازماندگان بزرگسال تروما در حین موقعیت های اجتماعی دارای تجربه های برانگیختگی بیش از حد هستند. لذا موقعیت هایی که انتظار حضور با سطح بالایی از مجذوبیت را داریم می توانند خسته کننده باشند و ممکن است احساس شود که هیچ راهی برای بدست آوردن یک وقفه کوتاه به منظور تجدید قوای روانی وجود ندارد. ترجیحاً، با نگاه کردن به گوشی همراه خود، رفتن به دستشویی برای تنها بودن یا ساکت شدن، از موقعیت عبور می کنیم. در مقابل، خیلی از افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی در می یابند که این تجربه واقعاً استرس زا تر از حضور در بین جمعیت زیادی است که تحت هیچ فشاری برای فعالیت اجتماعی نیستند.
۳) عصبی و مضطرب بودن موقعی کسی خیلی نزدیک به شما می نشیند.
چنین رفتاری آنقدر رایج است که کلیشه های اجتماعی طنز گونه در خصوص این تجربه اشتراکی وجود دارد. خیلی از افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی دوست دارند که برای خودشان سینما داشته باشند یا حداقل با فاصله های زیادی نسبت به گروه بعدی بنشینند. نشستن ناشناسی نزدیک به فرد مضطرب در سینما، واقعاً بواسطه هوشیاری خیلی زیاد ناشی از مجاورت نزدیک می تواند او را از تمرکز بر روی فیلم ناتوان سازد. موقعی در محیطی بزرگ شدیم که مرزهایمان مورد تجاوز قرار می گرفتند، یک حس آگاهی تشدید شده ای نسبت به سایر مردم و موقعیت خودمان در یک جمعیت یا درون یک اتاق داریم. بنابراین، برای حفظ آسودگی درونی، برخورداری از یک حباب شخصی بزرگ ضروری می شود.
۴) نیاز به نشستن در مکان ها یا فضاهای خاص در حین دیدارهای رستورانی یا اتفاقات اجتماعی
خیلی از بازماندگان تروما گزارش می کنند که ترجیح می دهند  پشت به یک دیواربنشینند، بطوریکه روبروی یک درب یا فضای باز باشند. بواسطه حالت گوش به زندگی مداوم، سیستم عصبی شان آنها را برای هر تهدید ادراکی ولو غیر منطقی آماده می کند. بنظر می رسد نشستن در جائی که بتوانند درب خروجی و کسانی را که داخل هستند مشاهده کنند، آن تنش عصبی را حتی برای لحظه ای آرام می کند.
۵) افراط در خورد و خوراک و نوشیدنی
بازماندگان تروما اغلب از روش های خود تسکینی به شکل افراط یا اجتناب از غذا یا مواد استفاده می کنند. در دهه های اخیر، صنعت سلامتی به افزایش درکی از ارتباط بین تروما و اضطراب با غذا یا نوشیدنی دست یافته است. « کسانی که دارای اختلالات خورد و خوراک هستند غالباً سابقه تروما و تجارب کودکی مضر دارند(Jones, 2021). در حالیکه همه الگوهای خورد و خوراک یا استعمال مواد، معیاری برای یک اختلال نیستند، اما اغلب بین رابطه فرد با غذا و مواد و تجارب مضر یا نیازهای رفع نشده در دوران کودکی ارتباطی وجود دارد.
۶) موقعی که کسی دعوت نشده یا غیرمنتظره درب خانه تان را می زند بلادرنگ عصبی می شوید.
زمانی به طنز گفتم که دو نوع آدم وجود دارد: کسانی که موقعی صدای درب را می شنوند جواب می دهند و کسانی که پنهان می شوند و منتظر می مانند تا آن کس که درب می زند محل را ترک کند. از شوخی گذشته، تا دهه سوم عمرم نفهمیدم که واکنشم به یک ضربه غیر منتظره بر روی درب جلویی خانه ام مشابه واکنش هر کس دیگری نیست. این حس بدگمانی و اضطراب زیاد اغلب به تجارب کودکی مربوط می شود که قادر به فرار از مخمصه نبودیم.
۷) عذرخواهی مداوم، حتی برای خطاهایی که تقصیر شما یا هیچ کس دیگری نیست.  موقعی که بطور مداوم مورد انتقاد قرار می گیرید یا همواره به گونه ای مجبور می شوید احساس کنید هر خطایی تقصیر شما است، یک حس قوی شرمساری را در وجودتان پرورش می دهید. چنین حسی بصورت نیاز دائمی به عذرخواهی بیش از حد آشکار می شود، حتی موقعی که هیچ کار اشتباهی انجام نداده اید. چنین رفتاری اغلب یک نتیجه سوء استفاده هیجانی یا غفلت در دوره کودکی است.
۸) واکنش وحشت زدگی و از جا پریدگی بیش از حد نرمال
هنگامی که سیستم عصبی بطور مداوم از کنترل و تنظیم خارج می شود، واکنش تشدید شده به نویزها یا محرک هایی که دیگران ممکن است نادیده بگیرند یا بواسطه آنها دچار رنجش نشوند عمومیت دارد. وحشت زدگی بیش از حد یا بیقراری در ارتباط با تروما و سوء استفاده در دوران کودکی است.
۹) عدم تمایل برای دعوت مردم به خانه تان زیرا نمی توانید زمان ترک آنها را کنترل کنید. این رفتار اغلب بواسطه ناتوانی در کنترل فضای ایمن خودتان هست، همانند بزرگ شدن در خانه ای که مرزها روشن نبودند و از حریم شخصی تجاوز می شد.
۱۰) راحت بودن با افراد خاصی بیش از دیگران
بزرگ شدن در محیطی که بزرگسالان همیشه ایمن و قابل اعتماد نیستند موجب می شود تا با افراد جدید خیلی احساس ناراحتی واضطراب کنند. بازماندگان تروما حس شدیدی نسبت به کسی دارند که با او احساس ایمن بودن و راحتی می کنند.
منبع؛ https://www.psychologytoday.com
ترجمه و تلخیص:غریب واحدی پور

استرس

اضطراب

ترس

تروما

سیستم عصبی