لذت و شادی رنج

توضیحات

:::

دسته: اجتماعی |

منتشر شده در چهارشنبه, 15 اسفند 1403 11:02 |

بازدید: 153 |

Print

                   
یک نگرش شخصی:  در خصوص غلت خوردن با آگاهی
۱۸ نوامبر ۲۰۲۴
نکات کلیدی:
۱) طرد« استبداد مثبت اندیشی» به ما امکان می دهد تا نقص های زندگی را بپذیریم و واقعی تر زندگی کنیم.
۲) باز تعریف رنج بعنوان یک معلم بجای یک مانع کمک می کند تا از مقصود و درس هایش رونمایی کنیم.
۳) علائمی شبیه طفره روی سیگنال هایی از ناخودآگاه ما هستند، در صورتیکه به آنها گوش کنیم بصیرت هایی عرضه می کنند.
هفته گذشته در حال خواندن مقاله ای بودم که توسط پسر خوانده ام، آرلو در خصوص«یادداشت های زیر زمین» داستایوفسکی نوشته شده بود. اکنون اجازه دهید برای لحظه ای مکث کنم تا از آرلو تقدیر کنم که داستایوفسکی را برای سرگرمی می خواند. در حالیکه سایر نوجوانان هم سن و سال او به سرگرمی های پرهیجان متنوع جدیدی مشغول هستند، آرلو بطور عمیقی درون نومیدی وجودی غرق شده است و مقالاتی راجع به اشتیاق و میل بشریت به رنج می نویسد. بطور طبیعی، این مرا هم بطور غیر قابل باوری دچار غرور  کرده و هم اندکی نگران می کند، چون یک مرد ۸۰ساله روسی درون بدن نوجوانی محبوس شده است.
مقاله آرلو مرا به اندیشه در خصوص روش های عجیبی واداشت که ما انسان ها به بدبختی خودمان می چسبیم. مرد زیر زمین داستایوفسکی نه فقط کسی است که رنج را تحمل می کند، بلکه از آن لذت وافر می برد، شبیه کودکی که دسته آب نبات هالووین خودش را می گیرد رنج را نگهه می دارد. آنگونه که آرلو نوشت « داستایوفسکی استدلال می کند که بشریت  برای اینکه بدرستی آزاد شود باید از خوب و بد زندگی استقبال کند.» و بگذارید صادق باشیم: ما همه یک مرد زیر زمینی کوچکی درون خودمان داریم، نداریم؟ انتخاب برای غلتیدن در بدبختی خودمان، اجتناب از حل مشکلات، استقبال از موقعیت فشار آور آشفتگی، بی نظمی و فقدان سازماندهی، آن انسان دیوانه کننده  است.
یادآوری؛ مرد زیر زمینی قهرمان رمان«یادداشت‌های زیرزمینی» داستایوفسکی است، شخصیت نمادینی است که قهرمان نیست. برای رسیدن به ایده‌ها و آرمان‌هایش ناتوان است. سرشار از تناقض و به‌عنوان فردی تحقیر شده در اجتماع شخصیت‌پردازی شده‌است.
* فیلسوف پیتر رولینز در کتاب« پنجاه واژه برای برف»
من همراه با ایمیل جان گرسی پادکستی بنام« پنجاه واژه برای برف» اجرا کردیم که در آن پنجاه واژه ای را کشف کردیم که فاقد معادل های مستقیم انگلیسی هستند. این کشف اغلب راجع به این موضوع است که ما بعنوان انسان ها چگونه به رنج و تناقض می پردازیم. در یک اپیزود اخیر، ما با فیلسوف پیتر رولینز مصاحبه کردیم که ایده هایش بطور عمیقی با نظرات داستایوفسکی مشابه هستند. رولینز مهارتی برای از بین بردن تناقضات انسان داد، او بینش های جدیدی راجع به روش هایی که با رنج درگیر می شویم ارائه می دهد.
رولینز به ما گفت که؛ چالش زندگی بدست آوردن چیزی که می خواهیم نیست، بلکه کشف این است که چه چیزی را واقعاً می خواهیم. او توضیح می دهد که ما اغلب خودمان را نه بواسطه تنبلی یا بی کفایتی، بلکه بخاطر اینکه در سطح ناخودآگاه از «چرخ و فلک احساسی شدید همراه شکست» لذت می بریم تخریب می کنیم. نویسنده ای را در نظر بگیرید که رویای انتشار رمانی را در سر دارد اما ساعت های پیاپی به تماشای سریال ها و نمایش های تلویزیونی می نشنید. رولینز می گوید که این فقط طفره روی نیست، بلکه تمایلی برای  اجتناب از آسیب پذیری ناشی از  تلاش کردن و شکست خوردن است. شاید مشابه مرد زیر زمینی داستایوفسکی، آنها تصمیم گرفته اند(البته، ناآگاهانه)که رنج کشیدن ایمن تر از موفقیت است.
یادآوری؛ چرخ و فلک احساسی شدید  همراه شکست، اغلب شامل احساسات نومیدی، خود تردیدی، ناکامی و حتی شرمساری است که همچنانکه افراد با اثر منفی ادراکی نرسیدن به اهداف شان گلاویز می شوند می تواند به روشی مهیج اتفاق بیفتد.
داستایوفسکی این را در یادداشت هایی از زیر زمین می گیرد:« اینکه دو برابر ۲می شود چهار، عالی است، اما اگر در حال دادن حق هر چیزی به خودش هستیم، دو برابر دو اگر پنج بشود گاهی نیز خیلی جذاب است.» طغیان مرد زیر زمینی بر علیه منطق و دلیل فقط راجع به ریاضی نیست، راجع به حق انتخاب رنج و ناراحتی، مقاومت در مقابل انتظارات و پیش بینی ها، اتلاف وقت با کارهای بیهوده... و کمی از آن لذت بردن است.
* استبداد مثبت اندیشی
رولینز به وسواس فرهنگی در خصوص شادی که « استبداد مثبت اندیشی» می نامد نیز پرداخت.
او گفت، به ما گفته می شود که روز را غنیمت شماریم، پتانسیل خودمان را ماکزیمم کنیم و شادی را با تمام هزینه ها دنبال کنیم. اما موقعی که شادی گریزان باقی می ماند، این پیگیری اغلب به فرسودگی روانی و حس عمیق درماندگی منتهی می شود. پادزهرش؟ به استقبال آشفتگی و به هم ریختگی بروید. شادی را در عدم رضایت و ناخوشنودی بیابید، یا همچنانکه دوست دارم به آن فکر کنم، غلت خوردن با آگاهی است.
رولینز یک گوهر روانکاوی را  با من به اشتراک گذاشت که با من ماند:« نشانه و علامت درد، مرد مقدسی است.» اکنون، اگر به کاوش در خصوص منشأ کلمه «نشانهsymptom» بپردازیم. ممکن است تا حدی هیجان انگیز بنظر برسد. این کلمه در زبان آلمانی به معنای« متحد شدن یا گرد هم آمدن» است، آن چیزی است که اجزای ناجور زندگی درونی تان را متحد می سازد. رولینز توضیح داد که نشانه ها شبیه پیامبران هستند، حقایقی را آشکار می کنند که ما ترجیح می دهیم از آنها اجتناب کنیم. اضطراب، طفره روی یا حتی درد فیزیکی ممکن است در حال به اهتزاز درآوردن پرچم های کوچکی باشند که می گوید،« آهای، به من توجه کن!»  چه می شد  اگر بجای نادیده گرفتن شان، می نشستیم و به آنها گوش می دادیم؟ شاید به آنها حتی یک فنجان چایی یا کمی شیرینی مطلوب تعارف کنیم.
من شروع به فکر کردن راجع به روش هایی کرده ام که بطرز ناآگاهانه ای خیلی با رنج و درد خود رفیق می شویم، چگونه در آغوش جراحات و آسیب های خود آرامش می گیرم. شفافیت عجیبی در بدبختی هست، روایت و داستان زندگی را ساده می کند. شما قهرمان محزون هستید، دنیا در مقابل تان قرار دارد، خشنودی گمراه کننده ای در آن نقش هست. اما موقعی که بطرز ناآگاهانه ای خیلی از درد خودمان لذت می بریم، فرصت هایی را برای ارتباط و رشد از دست می دهیم.
بنابراین، آنچه باید از این مقاله بخاطر بسپاریم چیست؟ چگونه می توانیم با رنج زندگی کنیم، بدون از اینکه به قربانی شدن تمام وقت یا بدتر از آن به کسانی مبدل شویم که در تمام مدت  پارتی های شام، گفتگو راجع به سفرشان را متوقف نمی کنند؟
اخیراً، در تلاش برای دوست شدن با رنج خودم بجای اجتناب از آن بوده ام. مرتبه بعد که خودم را گرفتار غلت خوردن یافتم(و می دانم که تجربه خواهم کرد)، قصد دارم لحظه ای با رنج خودم بنشینم و بپرسم،« من واقعاً از آن چه چیزی بدست می آورم؟» شاید یک عامل حواس پرتی است، شاید یک تقویت کننده غرور است یا شاید آسودگی ناشی از انس و آشنایی است. جواب هر چه که باشد، می خواهم آن را بپذیرم تا ببینم مرا به کجا می برد، بجای درمان ناراحتی و رنج یا یک حس نقصان بعنوان یک دشمن ، می خواهم به آن بعنوان یک معلم بدخلق، اما خردمند بیندیشیم. آن در تلاش است که چه چیزی را به من نشان بدهد؟ شاید راجع به آن بنویسم یا حتی ایده مزخرف نوشتن نامه به دردم را بیازمایم. چه کسی می داند؟  احساس ابلهی خواهم کرد، اما ممکن است واقعاً مرا شگفت زده کند.
همچنانکه مرد زیر زمینی داستایوفسکی و رولینز هر دو به ما یادآوری می کنند، زندگی هرگز مسیری بوستانی با گل های سرخ دارای شکوفه های خوشبختی برای شادی و خوشی بی پایان ما نیست.
بلکه، جنگل در هم تنیده ای از درختان تاک تیغ تیغی، مکان های مسطح غیر منتظره و لحظات خوب و قشنگ عجیب است. من امیدوارم رنجی را که بناچار در مسیر با آن مواجه می شوم  نه بطور کامل، بلکه با تأیید و لطف بیشتر، صداقت بیشتر  و جسارت و شهامتی که آن را می گویم؟ ، شاید حتی کمی شادی و لذت کنترل کنم.
منبع؛ https://www.psychologytoday.com
ترجمه و تلخیص:غریب واحدی پور

خوشبختی

رنج

شادی

صداقت

لذت