*اوتیسم چگونه تغییر کرده است

اوتیسم در دهه 1930ابتدا بعنوان یک اختلال مجزا توصیف شد.لکن بطور اساسی تعریف آن طی سال ها تغییر کرده است.شاید مهم ترین تغییردر سال 1994بود که سندرم آسپرگر( ناتوانی بیمار ذهنی در برقراری ارتباط و در عین حال علاقه مفرط و وسواسی به موضوع ویژه ای) به طیف اختلالات اوتیسم افزوده شد.از زمانی که اوتیسم برای اولین مرتبه توصیف شد,مطابق با معاینات تعداد افراد مبتلا به بیماری بطور اساسی افزایش یافته اند.این می تواند حداقل تا حد زیادی به تغییرات در تعریف اختلال مربوط شود.

بین 1994و ماه مه2013پنج طیف اوتیسم متفاوت شناخته شدند.در یک سمت طیف سندرم آسپرگر گاهی اوقات معروف به"سندرم پرفسور کوچک" بود و در سمت دیگر طیف اختلال توهمی شناخته شده برای تغییرات و تأخیرهای اساسی دررشد قرار داشت.

حد فاصل تنوعی از اختلالات رشدی فراگیر شامل سندرم رت( مشکلات رشد مغزی در نوزادان),سندرم شکنندهx(بیماری موروثی ناتوانی در رشد و نمو ),و اختلالات رشد فراگیری که بطریق دیگری مشخص نشده اند(PDD-NOS)قرار دارند.

امروز,با نشریه DSM-5(ورشن5کتابچه تشخیصی)برای مبتلایان به اوتیسم فقط یک طبقه تشخیصی بنام "اختلال طیف اوتیسم" وجود دارد.

هر کسی با علائم همسان با اوتیسم یک تشخیص برای ابتلا به اختلال طیف اوتیسم توأم با یک سطح کارکردی(سطح1عملکرد خیلی شدید,سطح2نسبتا" شدید و سطح3شدید)  و اگر موقعیت مناسب باشد تعیین تصریح کننده ها وجود خواهد داشت.برخی تصریح کننده های عمومی شامل ناتوانی های شناختی,اختلالات مربوط به حمله مرض صرع و غیره می باشند.

این تغییر بدان معنی است که خیلی افرادی که بنا به تشخیص مبتلا به سندرم آسپرگر بودندبطور رسمی آن برچسب را از دست دادند.اما چون عبارت سندرم آسپرگر بطور گسترده ای استفاده و بعنوان یک طبقه تشخیصی ویژه توصیف می شد,نام آن مانده است.در نتیجه,خیلی از افراد با اوتیسم کارکردی خیلی شدیدهنوز بیماری خودشان را با سندرم آسپرگر توصیف می کنند.

ادامه دارد

 (Source: verywell.com) 

ترجمه و تلخیص:غریب واحدی پور