*درمانگری بین فردی ماورای شناختی( MIT)می تواند به بهبود ماوراشناختی یعنی توانایی درک حالات روحی کمک کند.اگر در شناخت و قضاوت در مورد درستی تفکرات و احساسات خود مشکل دارید این روش بطور ویژه سودمند است.بعلاوه با این شیوه درمان شروع به کسب یک آگاهی بهتر در خصوص احساسات خود و چگونگی تاثیر آنها بر تصمیمات تان می کنید.
*درمانگری پذیرش و تعهد(ACT)
 بر تصدیق و پذیرش ناراحتی و سپس انجام اقداماتی مطابق با ارزش هایتان تاکید می کند.برای مثال،ممکن است بپذیرید که حضور در موقعیت های اجتماعی به ناراحتی هایی مانند تنش بدنی و احساسات بی کفایتی منجر می گردد.لکن می توانید از تکنیک های متفکرانه برای تجربه آن حس ها و تفکرات به روشی غیر قضاوتی استفاده کنید.از اینجا،می توانید متعهد به اتخاذ اقداماتی  مانند مشغول شدن به یک مکالمه گردید که باور دارید بهزیستی تان را بهبود می دهند
اگرچه ممکن است بخواهید با درمانگری تک به تک کار کنید،اما درمان گروهی نیز یک گزینه است.ابتدا ممکن است ترسناک باشد چون همه شرکت کنندگان دارای ترس شدیدی  از طرد شدگی اجتماعی هستند.اما آموختن در خصوص اینکه سایر افراد به روش های مشابه رنج می کشند می تواند منبعی جهت زمینه مشترک و آسودگی باشد.
*دارو
هیچ داروی ویژه ای برای اختلال شخصیت اجتنابی تجویز نشده است.لکن،چند دارویی که اثرات اضطراب را کاهش می دهند می توانند موثر باشند.گاباپنتین( Gabapentin)از گروه داروهای مورد استفاده برای درمان حملات ناگهانی نیز ممکن است به درمان فوبیای اجتماعی کمک کند چون تحریک خیلی زیاد درون مغز را  کاهش می دهد.
*چگونگی کمک به فرد دارای اختلال شخصیت اجتنابی
اگر عزیزتان اختلال شخصیت اجتنابی دارد،ممکن است دیدن دنیا از منظر او خیلی سخت باشد. بخاطر عدم تمایل او برای آزمودن فعالیت های جدید یا عکس العمل خیلی زیاد به کوچکترین انتقادها احساس بیهودگی و عجز می کنید.
همچنین ممکن است برای آسوده و راحت بودن کسی که دارای اختلال شخصیت اجتنابی است با خودتان دچار کشمکش باشید.آنها از بیان نظرات و انتظارات خودشان می ترسند،بنابراین راجع به  خواسته و احساس واقعی آنها  همواره به حدس و گمان مشغولید.احتمالا" برای ارتباط با حلقه اجتماعی گسترده تر شما شامل دوستان و اعضای خانواده زمان سختی دارند.
اگر مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی شریک عشقی تان باشد احساس می کنید که هرگز بطور کامل درون زندگی تان یکپارچه نمی شود زیرا نمی تواند با سایر افراد محبوب تان پیوند برقرار کند.در نتیجه نسبت به رابطه احساس عدم اعتماد و ناخشنودی می کنید.
استراتژی های ذیل می توانند کمک کنند تا با فرد دارای اختلال شخصیت اجتنابی بهتر ارتباط برقرار کنید:
گوش دادن،به سهولت می توان ترس ها واضطراب های آنها را بعنوان"واکنش های خیلی زیاد" نادیده گرفت.اما اگر برای گوش دادن  و تفکر در مورد تجارب آنها وقت صرف کنید،درمی یابید که اختلال شخصیت اجتنابی مشکلی جدی است که بر زندگی روزانه آنها به همه انواع روش ها اثر می گذارد.
فضای ایمنی برای مکالمات مهیا کنید.به آنها دوباره قوت قلب بدهید که می توانند با شما راحت باشند.بگذارید دریابند که بدون قضاوت آنها را خواهید پذیرفت.نسبت به زبان بدنتان نیز هوشیار باشید.زیرا  ممکن است نشانه های غیر کلامی جزئی  مانند ابروهای بالا کشیده یا اخم را بعنوان علامت طرد یا انتقاد بد تفسیر کنند.
به آنها کمک کنید تا پیش داوری تثبیتی را به چالش بکشند.اگر عزیزتان باور دارد که نسبت به سایر افراد پست تر است،برای پشتیبانی از آن باور در جستجوی دلیل است.بنابراین مثلا" موقعی می گوید که من از نظر اجتماعی بی عرضه هستم،زیرا به آن گفتگو اضافه نشدم.به آرامی دلیلی بر عکس آن عرضه کنید.شاید بتوانید به اوقاتی دیگر اشاره کنید که در مکالمه ای مشارکت کرد یا جمله خردمندانه ای گفت.اینگونه برخورد می تواند به او کمک کند تا خود گفتگویی منفی را شناسائی کند.
صبور باشید.ممکن است فکر کنید که یک راه حل ساده، معرفی عزیزتان به هر تعداد از دوستان و اعضای خانواده در حد امکان است.شاید باور کنید که بمجرد ملاقات با افراد مناسب،عزیزتان بسرعت به فردی دلگرم و مطمئن از نظر اجتماعی مبدل می شود.سعی نکنید که پروسه را اجباری کنید.تا حدی شکست ها و وقفه ها را بپذیرید. بدانید که عزیزتان به وقت فراوانی برای برقراری ارتباطات محکم نیاز دارد.بخاطر داشته باشید که شما مسئول رفع اختلال شخصیت اجتنابی عزیز خود نیستید.هدفتان باید عشق ورزی و درک باشد.با ترکیب پشتیبانی شما،گام های خود یاری و مداخله حرفه ای می تواند از یک زندگی اجتماعی سالم تر لذت ببرد و حس کنترل عظیم تری کسب کند.
منبع؛ https://www.helpguide.org
ترجمه و تلخیص؛غریب واحدی پور