بنا به تحقیق،محرومیت ازخواب ،حساسیت نسبت به درد را افزایش می دهد یک تحقیق جدید از دانشگاه کالیفرنیا مشخص کرده است که ،محرومیت از خواب می تواند به روش هایی مدارات مغز را تغییر دهد که درد را تقویت کند. برای مثال،کسانی که درد مزمن احساس می کنند اغلب توانائی خود برای خواب را از دست می دهند، در نتیجه بسرعت به کمر درد،درد سیاتیک و ورم مفاصل مبتلا می شوند.فقدان خواب به نوبت می تواند موجب بدتر شدن کمر درد و حتی مشکل تر کردن خواب شب بعد گردد. علت اینکه چرا محرومیت از خواب درد را تقویت می کند مشخص نشده است، اما باید مشخش شود که بدن چگونه نسبت به یک صدمه ای مانند پیچش یا بریدگی قوزک پا واکنس نشان می دهد.ابتدا،چنین صدماتی آسیب می رسانند،چون عصب ها یک شوک انفجاری به سمت نخاع و به درون مغز ارسال می کنند.آنجا شبکه ای از نواحی عصبی در واکنش به زخم زبانه کشیده و برای کنترل یا کند کردن حس درد بکار می افتند. به تجربه بعنوان یک نوع دیالوگ فیزیولوژی بین واحد اساسی تحت تاثیر قرار گرفته از درد و مرکزفرمان تلاش کننده برای توقف ضرر و زیان بیندیشید.در تحقیق جدید تیمی از عصب شناسان ماهیت قسمت بالا و پایین آن مبادله و چگونگی تاثیر آن بر خواب روشن گردید.محققین در یک تجربه آزمایشگاهی خواب دریافتند که یک شب منفرد محرومیت از خواب آستانه درد شخص را تا بیش از ۱۵درصد کاهش داد و اثر روشنی بر روی مراکز مدیریت درد مغز بجا گذاشت. در یک تجربه مجزا،تیم مشخص کرد که انحرافات کوچک در میزان متوسط خواب از روزی به روز دیگر میزان درد کلی برای روز بعد را پیش بینی می کرد. مدیر شعبه اختلالات خواب موسسه ملی قلب،شش و خون که در تحقیق جدید دخالت نداشته است گفت،"آنچه که در مورد این یافته ها هیجان انگیز است آن است که آنها تحقیقات بیشتر برای پی بردن به این سیستم را تشویق و تایید می کنند. "بمجرد اینکه درک کنیم محرومیت از خواب چگونه عملکرد این گذرگاهها را تغییر می دهد، قادر خواهیم بود که همه انواع دردها را موثرتر مدیریت کنیم. محققین دیگری هشدار دادند که تحقیق کوچک بود و به همتاسازی بزرگتری نیاز هست. اما،آنها گفتند در هنگامه ای که شرایط درد مزمن و اعتیاد به مواد مخدر افزایش می یابد،کار جدید یک یادآوری کننده هدف دار دراین خصوص است که بواسطه آن توانایی خود بدن برای مدیریت درد می تواند بدون از تجویز دارو بهبود یابد.تیم تحقیق از دانشگاه کالیفرنیای بریکلی ۲۵شخص بزرگسال را به آزمایشگاه بردند وطی دو نوبت آستانه درد آنها را اندازه گیری کردند.از هر سوژه دو مرتبه اندازه گرفته شد،یکی صبح بعد از حواب کامل شب،و یکی صبح بعد از بیدار ماندن در تمام طول شب بود.دو دیدار حداقل یک هفته جدا از همدیگر صورت گرفتند و اندازه ها درون یک ماشین تصویربرداری مغز گنجانده شدند. سوژه ها در مورد احساس درد از طریق یک بالشتک گرم شده،کوچک پرس شده بر روی پوست نزدیک قوزک پا قضاوت می کردند،بتدریج با تنظیم درجه حرارت بصورت بالا و پایین ،محققین میزان دردی را که بعنوان ۱۰( غیر قابل تحمل) بر روی یک مقیاس از ۱تا ۱۰ درجه بندی شده بود شناسایی کردند. یک شب زنده داری حساسیت هر فردی را نسبت به درد در صبح روز بعد ۱۵تا۳۰درصد بر روی مقیاس درد افزایش می داد .این غیر قابل انتظار بود؛تحقیق قبلی یافته های مشابه ای برای تنوعی از حس های دردناک ایجاد کرده بود.ولی تصویر برداری مغز بعد جدیدی افزوده بود . برای هر شرکت کننده ای،فعالیت نواحی درک درد افزوده شده بود،و به درون نواحی که تصور می شد به مدیریت یا کاهش درد کمک می کند نیز سرایت کرده بود.بزرگترین پیک افزایش ها در قشر حس های تنی مغز بود که نواری از بافت طبیعی است که در امتداد قسمت فوقانی مغز شبیه یک باند هدفون کشیده می شود.این نشیمنگاه آدم کوتوله(مدل بازگشتی نامحدود مغز)معروف ،نقشه عصبی "آدم کوتوله"خمیده بدن است؛بنظر می رسد جائی است که درک درد به یک آخ و واخ هوشیارانه مبدل می شود. پایین تر حوزه فعالیت در نواحی عمیق تر مغز مانند تالاموس(ماده خاکستری میانی مغز)یا لایه های خوابیده مغز است. مدیر مرکز علم خواب انسان در دانشگاه بریکلی گفت،"بنابراین اینجا دو اتفاق هم زمان "حس رو به افزایش درد ،و نیز فقدان واکنش درد نشان(مسکن) طبیعی "رخ می دهند .حقیقت آن است که هر دو رویداد شگفت انگیز هستند."
(Source: The Independent)
ترجمه و تلخیص؛غریب واحدی پور