در جریان رأی اعتماد به وزرای پیشنهادی روحانی برای کابینه دوازدهم نماینده ای هنگام دفاع از کاندیدی برای وزاتخانه ای خاص در تعریف و تمجید از او گفت که پیشرفت فلانی با طی تدریجی پلکان ترقی و بصورت" قائم به شخص" بوده است.

بگذریم که طی دوران محدود عمر کاری آن کاندید موصوف کرسی وزارت, داشتن چنان رزومه ای خیلی هم نشان از قائم به شخص بودنش نمی داد,ولی بیان چنین اصطلاحی در چنان جلسه علنی مهم پارلمان مهر تأییدی بر این نکته است که متأسفانه علی رغم ادعاها, در متولیان خرد و کلان کشور یافتن افرادی که رشد آنها بدون از وابستگی به صاحب نفوذان و چنگ زدن به حبل المتین های خاص باشد اگر غیر ممکن نباشد به سختی میسر می گردد.

لذا,اگر روزی یافتن ردپای  دلالان و واسطه گران پست ها و منصب های سازمانی برای خیلی ها به سهولت امکان پذیر نبود,امروز دیگر پشت پرده رشد و ترقی جماعتی" شبان صفت" که ناتوان از بازی در نقش "سلطان"هستند بر کمتر کسی پوشیده است!

عجیبت تر و دردناک تر هنگامی است که چنان جماعتی به شکلی ناشیانه روش موفقیت خود را به دیگرانی توصیه کنند که نه استعداد آنها در کانال یابی را دارند و نه هم از شبکه ای چون شبکه حامی مافیایی پشت پرده آنها برخوردارند!!

در همین ارتباط دوستی شاغل در سازمان بزرگی نقل می کرد که روز بسیار گرمی همراه خانواده برای خرید بازار رفته بودم, همکارصاف و صادقی که کارمند ساده ولی سختکوش و دلسوزی است در حین پارک و پیاده شدن از ماشین  بی توجه به حضور خانواده ام بلادرنگ پس از سلام بی هیچ مقدمه ای گفتند که,"...نزد مدیرعامل رفتم ,گفتم مگر نگفته اید می خواهم با فساد مبارزه کنم,من ...پنجاه سالمه,فوق لیسانس , پاک دست و کاری هم هستم.پستی و سمتی به من بدهید تا خودم را نشان دهم!"

 با احساس و پر انرژی نیز ادامه دادند,"...فلانی به من گفته است که دیگر چه موقع می خواهی دیده شوی,تو و دیگران تا وقتی که به من گزارش می دهید هرگز دیده نمی شوید ولی من به مدیر گزارش می دهم!پس چرا معطلی برای دیده شدن برخیز و اقدام کن!!!"

صدالبته,من با شنیدن این حکایت, ضمن حسادت به  صداقت,سادگی و بیان صریح و بدون از سانسور مکنونات قلبی کارمند ساده موصوف,چون همیشه درد جانسوزی تمام وجودم را فرا گرفت هنگامی که دیدم با این وضعیت ,علاوه براینکه سنگ روی سنگ بند نمی شود,ملک و میهن نیز باید همچنان هزینه گزاف دیده شدن کسانی را بپردازد که نه فقط  توان رقابت سالم برای برجسته شدن در فضایی سالم و عادلانه را ندارند بلکه از حداقل ظرفیت و صلاحیت برجستگی نیز محرومند!!!

با آن امید که درد را درمانی باشد

غریب واحدی پور

27شهریور96