آن روز هم اگر از دانش آموزان مخاطب او کسی تا حدودی این سخن را درک می کرد شاید من بودم که به لطف خداوند عشق به مطالعه و آموختن در اولین سال های درس و مدرسه بخش لاینفکی از وجودم گردیده بود.

پس از گذر بیش از دو دهه و نیم از آن دوران همچنان با افزایش دانایی و درنتیجه عذاب بیشتر و بیشتر به درک روشنتر و بهتری از آن سخن حکمت گونه می رسم.

لذا,امروز هم چه عذابی می کشم وقتی می بینم ملاک و معیار مدعیان و غیر مدعیان برای انتخاب فردی جهت یک سمت سازمانی بیش و پیش از منافع سازمان منافع اشخاص و باندهای قدرت خاص است.تا آنجا که اعمال نفوذ به فنی ترین لایه های استخوان دارترین صنعت کشور هم سرایت کرده است .در همین ارتباط کارشناس مجرب ,بی همتا و البته بدون از اسپانسری در شرکتی می گفت,"...اکنون پس از سال ها کار و تلاش دلسوزانه و متعهدانه آخرین سال های خدمتم را سپری می کنم.هنگامی که برای سمت سازمانی مراجعه می کنم جواب می دهند که سمت های بالا و خاص دیگر سیاسی شده اند..."

صدالبته,متأسفانه ادعای این کارشناس درست است چون  مدیری مدعی را می شناختم  که لابد بواسطه قحط الرجال مرتب و قطره چکانی بازنشستگی اش هم مرتب تمدید می شد حتی گویا هنوز هم خود و یاران غارش پس از اعلام رسمی از رایزنی برای برگشت مأیوس نشده اند. لکن  به قیمت و هزینه نابودی فرهنگ سازمان و دلسردی و سلب انگیزه پرسنل باصلاحیت , بخش عمده ای از سمت های سازمانی را وقف سفارش شده های بیرون از سازمان می کرد و حتی گاه بی توجه به خیر و صلاح سیستم برای سفارش شده های احتمالی هم سمت خالی می گذاشت.

و باز چه عذاب دردناکی می کشم.هنگامی که می بینم اغلب مدعیان و چهره های مطرح برای مدیریت فاقد هیچ طرح و برنامه مدونی بوده و هستند.تا آنجا که گویا متولی مربوطه هم نه مدیر بلکه مراقب دستگاهی می خواهد تا در راستای تولید صیانتی از دستگاه و ماشین و کارخانه برای استمرار کارکرد آنها به قیمت بی توجهی و عدم صیانت ازنیروی انسانی توانمند سنگ تمام بگذارد.بطوریکه با چنین ملاک و معیاری مدیر هر قدر تندخوتر بوده و ضرب العجل های غیر واقعی ترتعیین کند توانمند تر و با صلاحیت تر است.

از من نشنیده بگیرید,ولی این تندخویی و توانمندی ویژه هم باید درارتباط با زیر دستان باشد و برای ذینفعان خود باید چون "سلطان شبان"بدون از هیچ اختیار و انتقادی بی دردسر برای مافوق به ایفای نقش بپردازد.

جانسوزتر اینکه عده ای را می بینم که بی خبر از شرایط چشم انتظار تغییر و اصلاح هستند غافل از اینکه گویا عنوان ها و شگردها عوض می شوند و دریغ از کوچکترین تغییری در حلقه ذینفعانی که برخی از آنها بدون مایه گذاشتن از خود برای کار و تلاش جهت بالا رفتن از پلکان ترفی سال ها یار غار مدیران مختلف بوده و شاید پر زحمت ترین کارشان تعویض کت و شلوار و اتوکشیدن های وسواس گونه باشد.در حالیکه اولین و مهم ترین امتیازات هم همیشه به آنها رسیده و می رسد.

بگذارم و بگذرم ,طی طریق در مسیر دانایی عوارضی دارد که ناچار باید به پذیرش آنها تن داد.

اما باز هم زمزمه نام مدیری جدید و خوشحالی و خرسندی جماعتی از ولی نعمتانی که بی شک رسالت و بیت الغزل اهداف آن مدیر حفظ ظاهر برای همه و تأمین منافع فقط برای آنها است.  

صد البته ,آرزو می کنم که اشتباه کرده باشم و هرگز چنین مباد

غریب واحدی پور

13مهر95