روزی همکاری با نگاه خیره کننده و معناداری گفت,"نمی دانم چرا,ولی شما را که می بینم به یاد حسین پناهی می افتم."

آن روز فی البداهه جوابی دادم ولی بعدها که خوب اندیشیدم در یافتم که اشتراک من و پناهی نه بخاطر قرابت خونی و نژادی است که خوشبختانه تمام عمر سعی کرده ام تا نگذارم ویروس های کشنده تعلقات متعصبانه "خون و نژاد"انسانیت وجودم را نحیف و رنجور سازند بلکه بیشتر بخاطر اشتراک در رنج ها است.همان رنج هائی که انسان گاه از بیان آنها می هراسد کما اینکه از مرحوم حسین پناهی هم نقل است که فرموده اند,"...پس از مرگم در می یابید, چرا اغلب در نقش های خاصی که نشان از سادگی دارند بازی می کنم."

زیرا حدود دو سال قبل نوشته خیلی جالبی به زبان انگلیسی با عنوان"رنج وعشق" توجه ام را جلب کرد,نویسنده با زبان شیوا و جذاب از طریق بیان نمونه های واقعی استدلال کرده بود که معلم انسان رنج های اوست ,خیلی از ستاره ها و افراد موفق در عرصه های مختلف به انجام کارهایی مشغولند که عشق غیر قابل باورسان آنها نشأت گرفته از رنج های آنها است.ساده تر بگویم در واقع," چه بسا اکثر مواقع رنج ها مایه سعادت انسان می شوند."

لذا ,در ارتباط با خودم هم بر این باورم که همین رنج ها در تمام عمرم بسان یک مربی کارکشته به هدایت و مربیگری ام جهت حضور در عرصه های مختلف پرداخته و می پردازند,روزی وادارم کرده و می کنند که به بهانه های متفاوت سخنوری کنم,روز دیگری به نوشتن و نویسندگی مجبورم می کنند.چند سالی است هم به ترجمه مشغولم کرده اند.

اما واقعیت این است که طی متجاوز از دو دهه فعالیت در همه زمینه ها همواره توأم با مربیگری رنج ها از الطاف بیکران مخاطبان فهیم از قشرها و نسل های متنوع نیز بهره مند شده و می شوم.تا آنجا که امروز اگرچه به یمن این سرمایه بی همتا بیش و پیش از همیشه سایت اینترنتی"مدرسه مجازی توتم نیوز"که با این تفاسیر می توان گفت حاصل تجاربم از رنج های چند دهه زندگی است به قلوب الهام بخش مردان و زنان قدر شناسی از این مرز و بوم  راه یافته است.ولی دوام وبقای آن هم جز با توسل به الطاف کریمانه مستمر آنها میسر نمی باشد.

از اینرو,اگر روزی نمی دانستم چرا می گویم ,می نویسم و ترجمه می کنم.امروز به برکت ابراز لطف انرژی بخش مهندسان امروز و همکلاسی های  دوران دبیرستانم,هم دانشگاهی ها و همسفران دهه های هفتاد و نودم,فرهنگیان فرهیخته ای که قدر وارزش کار فرهنگی را می دانند,همکاران و خانواده های محترم آنها که احساس رضایت خود از آثار را به انحای مختلف انتقال می دهند,فعالان رسانه ای در سایت ها و شبکه های مجازی,اساتید دانشگاه,خانواده و بستگان و تعداد کثیری از  هموطنان وابسته به اقشار و صنوف دیگر پاسخ سؤال خود را گرفته ام.

بنابراین علی رغم تمام مشکلات و موانع چون همیشه به عشق مردم و برای آنها به کار فرهنگی خود ادامه می دهم.زیرا شک  ندارم که رمز ماندگاری هنرمندانی مانند "حسین پناهی"هم ناشی از اتخاذ چنین شیوه ای در زندگی بوده است.

 دین,انقلاب و میهن پاینده باشند.

غریب واحدی پور