آیا شما هم از آن رنج می برید؟
موقعی که به یک اپیدمی فکر می کنیم آنچه که بلافاصله به ذهن می رسد چند بیماری مانند مالاریا،طاعون و تب استخوان شکن هستند.حال آنکه اکنون عارضه ای وجود دارد که بیش از ۴۰میلیون آمریکایی بزرگسال از آن رنج می برند و فقط ۳۶.۹درصد آنها تاکنون درمان شده اند.
من از اضطراب سخن می گویم.و خطرناک ترین جنبه آن این است که حتی بعنوان یک تهدید هم پذیرفته نمی شود.اجازه دهید تا اینجا واضح و روشن بگویم:اضطراب اگر زود درمان نشود در خیلی از موارد مرگبار است.
نسبت افرادی که از اضطراب رنج می برند از ۱به ۱۰در سال ۱۹۸۰به ۱به ۵در سال ۲۰۱۰رسیده است،یعنی در یک فاصله نسبتا" کوتاه ۳۰ساله دو برابر شده است.این هشدار از آنچه می گوئیم بدتر و وخیم تر است.
بین تکنولوژی و میزان افزایش مبتلایان به اضطراب ارتباطی قوی  وجود دارد.در حالیکه تکنولوژی برای موفقیت ما حیاتی است،اما نیاز داریم تا پتانسل های معین آن را  که ضایع کننده فوایدش هستند نیز کنترل کنیم.
در حالیکه ممکن است بی اهمیت جلوه کند،اما گوشی همراه شما با اضطراب ارتباط خیلی زیادی دارد.تا حدی که اصطلاح جدیدی بنام بی گوشی هراسی یا نوموفوبیا برای "ترس غیر منطقی از بدون گوشی بودن"ابداع شده است.
امروز یک بزرگسال ۸۵مرتبه در روز گوشی خود را چک می کند.۹۰درصد افراد هنگامی که می بینند شارژ باتری گوشی آنها پایین است دچار وحشت ناگهانی می شوند.این ها علائم خطرناکی هستند و نباید بصورتی که امروز هستند هنجار باشند.
رشد تکنولوژی مردم را به همدیگر نزدیک تر کرده است،اما از جنبه منفی، آنها را خیلی به اقدامات تاییدی میسر شده از طریق رسانه های اجتماعی وابسته کرده است.مردم پیوسته در جستجوی تایید یک فعالیت به اشتراک گذاشته شده یا بروز رسانی شده هستند و بدین خاطر است که گوشی هایشان را بطور مداوم چک می کنند.اجابت نیازهای رسانه های اجتماعی آنقدر قوی است که مشابه ورزش و شنگولی تولید دوپامین مغز را تحریک می کند.
اضطراب بطور مستقیم یا غیر مستقیم بر هر کاری که انجام می دهیم اثر می گذارد.نیاز است که بیشتر از خودمان با خبر باشیم و مراقبت کنیم که  از درون خیلی به هم نپیچیم.در میان برنامه های زمانی کار و ضرب العجل ها وقتی به ورزش،مطالعه یا ریلکس سازی بدهید.باید وقت با کیفیت تری با خودتان سپری کنید.
منبع: goodlifezen.com
ترجمه و تلخیص؛غریب واحدی پور